---=== Forum GRH Panzer-Lehr ===---

wania56 · Dołączył: 21 Sie 2023 Posty: 17 Skąd: Podkarpacie

Schützendosenmine Kunststoff
W ostatnich miesiącach drugiej wojny światowej Niemcy rozpaczliwie próbowali przeciwstawić się miażdżącej przewadze Aliantów. Produkcja uzbrojenia uwzględniała nawet miny, które według legend przeznaczone były dla partyzanckiej formacji Werwolf.
Schützendosenmine bo o niej mowa występowała w dwóch wariantach:
1. Wykonana z aluminium, określana jako Schützendosenmine Aluminium miała średnicę 50 mm i wysokość 30 mm,
2. Schützendosenmine Kunststoff o średnicy 75 mm i wysokości 40 mm, wytworzona była z bakelitu metodą odlewania.
Produkcję min rozpoczęto dopiero wiosną 1945 roku i z tego powodu nie znalazła szerszego zastosowania. Szacuje się, że wytworzono od kilkuset do około tysiąca min obydwu wariantów.

1. Behelfsmine S150 oraz Schützendosenmine Kunststoff. Wyraźną zaletą obydwu min są niewielkie rozmiary. W przypadku Schützendosenmine dodatkowym atutem jest zastosowanie bakelitu jako materiał, z którego wykonano korpus. Znacznie utrudnia to wykrycie przez ówczesne wykrywacze min.

2. Korpus min stanowią dwie, zachodzące na siebie kształtki. Dolna część o mniejszej średnicy mieści w sobie ładunek Pentrytu o wadze 70 g. Zastosowanie Pentrytu pozwoliło na uzyskanie względnie dużej siły rażenia przy małych gabarytach miny. Wadą jest jednak wrażliwość na wstrząsy. W centralnej części widać mechanizm detonujący.

3. Mechanizm detonujący składa się z tulei, wewnątrz której znajduje się sprężyna oraz trzon z iglicą detonującą zapalnik. Trzon jest zablokowany w tulei miedzianym drutem, utrzymującym napiętą iglicę.
W dolnej części korpusu widać korek kanału zapalnika.

4. Obydwie części korpusu są uszczelnione taśmą. Uzbrojenie miny rozpoczyna się od odkręcenia korka i umieszczeniu zapalnika. Następnie należy ostrożnie zakręcić korek na równo z powierzchnią korpusu. Co ciekawe nacięcie w korku odpowiada wymiarom monety 50 fenigów. Używanie śrubokręta było zabronione.

5. Po uzbrojeniu miny należy ostrożnie umieścić minę w dołku i przysypać ziemią.

6. Naciśnięcie na pokrywę miny ciężarem około 15 kg spowoduje ścięcie miedzianego drutu trzymającego iglicę i jej uderzenie w zapalnik. Zadziałanie na pokrywę zbyt małym ciężarem może spowodować, że drut zabezpieczający nie zostanie ścięty a pokrywa odskoczy od podstawy. Schützendosenmine Kunststoff była uznawana przez aliantów za niebezpieczną i w przypadku jej wykrycia należało zdetonować ją na miejscu.

wania56 · Dołączył: 21 Sie 2023 Posty: 17 Skąd: Podkarpacie

Jeden z członków naszego stowarzyszenia buduje od podstaw pełnowymiarową replikę Sd.Kfz.302 bardziej znanego jako „Goliath”.
Niemiecki lekki nosiciel ładunków / mina smobieżna, która był przeznaczony do niszczenia fortyfikacji, umocnień oraz pojazdów.
Goliath’y produkowano w dwóch wersjach różniących się głównie rodzajem zastosowanego napędu:

1. Sd.Kfz.302 napędzany dwoma silnikami elektrycznymi,
2. Sd.Kfz.303 (a lub b) z silnikiem spalinowym, których głównych atutem były niższe koszty produkcji oraz mniejsza zawodność jednostek napędowych.

302-jka przy stosunkowo niewielkich rozmiarach (1,50 m / 0,85 m / 0,56 m) ważyła 370kg z czego 60kg to masa materiału wybuchowego.

Sterowany był przez operatora za pomocą pulpitu połączonego kablem trzyżyłowym o długości 650 metrów, który umieszczony był na bębnie w tylnej częsci korpusu Goliath’a.
Docelowo nasza replika ma być jeżdżąca.

Proces produkcji gąsienic:

Widoczne koła napędowe z przekładniami łańcuchowymi:

Jeden z silników napędowych:

Na chwile obecną trwają prace nad sterowaniem, które okazało się być najbardziej problematyczne.
W planach jest również nowe malowanie (obecny kolor można nazwać roboczym), być może powstanie także przyczepa transportowa dedykowana do Goliatha.

wania56 · Dołączył: 21 Sie 2023 Posty: 17 Skąd: Podkarpacie

Nie wyczerpaliśmy tematu niemieckich min przeciwpiechotnych i przeciwpancernych z okresu II wojny światowej.
Zdjęcie przedstawia aktualny kierunek prac w powyższym temacie. Niektóre już kompletne, inne w kolejce do skończenia.

wania56 · Dołączył: 21 Sie 2023 Posty: 17 Skąd: Podkarpacie

Granat trzonkowy Stielhandgrenate 24 to jeden z najbardziej charakterystycznych elementów uzbrojenia żołnierzy niemieckich z czasów drugiej wojny światowej. Wprowadzony w 1924 roku Stielhandgrenate 24 był ulepszoną wersją niemieckiego granatu trzonkowego z czasów „Wielkiej wojny”.
Głównym założeniem było uzyskanie większej niezawodności oraz odporności na wilgoć co miał zapewnić nowy ładunek oraz zapalnik.

1. Podoficer zwiadu motocyklowego z okresu kampanii wrześniowej 1939-go roku podczas postoju.
Za pasem widać wsunięty Stielhandgrenate 24, który jest granatem zaczepnym i działa przede wszystkim podmuchem po eksplozji w promieniu 3-6 m. Efekt rażenia odłamkami ma charakter drugorzędny, niemniej jednak występuje i szacunkowo określa się go poniżej 15 metrów.
Według pierwotnych założeń Stielhandgrenate 24 przeznaczony był do walki na dystansie do około 40 metrów przeciwko przeciwnikowi znajdującemu się za osłonami, gdy użycie karabinu nie pozwala na jego wyeliminowanie.

2. Granat składa się z metalowej głowicy oraz drewnianego trzonka.
Głowice malowano na zielono, choć w końcowym etapie wojny jeden z zakładów wytwarzał granaty z głowicą w kolorze piaskowym. Na głowicy widoczny jest napis z informacją, że przed użyciem konieczne jest uzbrojenie granatu w detonator i zapalnik.
Główny ładunek stanowił Trotyl lub Donarit w ilości 165 g zabezpieczony woskowanym papierem, który umieszczano w metalowej głowicy wytłaczanej z cienkiej blachy.
Trzonek wykonany z impregnowanego drewna bukowego, jest wewnątrz na całej długości przewiercony co stanowi kanał cięgna służącego do aktywacji zapalnika.
Na końcach trzonka znajdują się okucia:
- górne, do którego przykręcona jest głowica granatu. Okucie wewnątrz ma gniazdo na zapalnik tarciowy Brennzünder 24 oraz detonator Sprengkapsel No 8,
- dolne z zakrętką zabezpieczającą kanał cięgna zapalnika.

3. Na zdjęciach z epoki widać, że najpopularniejszym wśród żołnierzy sposobem przenoszenia granatów było ich noszenie za pasem głównym, jednak niekiedy wsadzano je też w cholewę butów marszowych.

4. Grenadier pancerny z końcowego okresu wojny uzbrojony w karabinek Stg44 oraz dwa granaty trzonkowe.

5. Za pasem widać dwa granaty, które na głowicach mają oznaczenia o konieczności uzbrojenia granatu przed użyciem. Transport oraz długotrwałe przechowywanie uzbrojonych granatów było zabronione. Jednostki same musiały uzbrajać granaty w zapalniki i detonatory.
Wspomniana instrukcja była malowana na granatach od początku produkcji w 1924 roku do kwietnia 1940 roku. Po kwietniu 1940 producenci zaprzestali umieszczania instrukcji na głowicach Stielhandgrenate 24.

6. Uzbrojony w zapalnik i detonator granat był gotowy do użycia. W tym celu należy chwycić za trzonek i odkręcić zakrętkę w dolnej części.

7. Z wydrążonego kanału wyjąć cięgno z porcelanowym obciążnikiem, które stanowią element do aktywacji zapalnika.

8. Stanowczym ruchem pociągnąć za cięgno aby aktywować zapalnik.

9. Należy jak najszybciej rzucić granat w kierunku celu. Zapalnik spowoduje eksplozję po 4,5 sekundy od momentu jego aktywacji.