Forum ---=== Forum GRH Panzer-Lehr ===--- Strona Główna ---=== Forum GRH Panzer-Lehr ===---
Grupa Rekonstrukcji Historycznej Panzer-Lehr
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

SRH Partyzant
Idź do strony 1, 2  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum ---=== Forum GRH Panzer-Lehr ===--- Strona Główna -> Rekonstrukcja historyczna - informacje praktyczne -> Zaprezentujcie swoje grupy!
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
wania56



Dołączył: 21 Sie 2023
Posty: 16
Skąd: Podkarpacie

PostWysłany: Czw Sie 24, 2023 7:47 pm    Temat postu: SRH Partyzant Odpowiedz z cytatem

Widoczny obecnie w mediach społecznościowych trend do kasowania stron grup rekonstrukcyjnych, sprawia, że czas wrócić do starych miejsc dla publikacji swojej działalności. Tym samym w niniejszym temacie chciałbym zamieszczać wpisy przedstawiające działalność SRH Partyzant ze Stalowej Woli.
Nasza działalność w znacznej mierze skupia się na wykonywaniu replik wyposażenia i uzbrojenia oraz ich wykorzystaniu w rekonstrukcji historycznej i w celach edukacyjnych.

Na początek przybliżymy temat radiostacji plecakowej Torn Fu G wykorzystywanej między innymi przez grenadierów pancernych Wehrmacht’u. W tym celu wykonaliśmy dwie funkcjonalne repliki.

W 1942 roku na wyposażenie wojsk niemieckich wprowadzono radiostację plecakową Torn. Fu. g zwanej „Gerą”.
Ważąca 18 kg, stosunkowo niewielkich rozmiarów radiostacja była używana głównie przez grenadierów pancernych do komunikacji z pojazdami dowodzenia, czołgami, transporterami opancerzonymi oraz innymi. Porównując Gerę do starszych urządzeń ważących 21,5 – 23 kg i wymagających do obsługi dwóch żołnierzy dawała operatorowi dużą swobodę i względną wygodę w użytkowaniu. Na zdjęciach z epoki widać, że te zalety docenili także spadochroniarze niemieccy.
Torn. Fu. g umożliwia komunikację głosową oraz za pośrednictwem Alfabetu Morse’a.
Można jej używać w trybie stacjonarnym lub w ruchu. W zależności od tego montowano odpowiedni zestaw antenowy.

1. Radiostacja przygotowana do pracy w trybie stacjonarnym.
Widać układ antenowy składający się kolejno z:
- podstawy anteny wpiętej w gniazdo antenowe,
- element rurowy z regulacją częstotliwości,
- 3 maszty/paliki antenowe,
- antena typy „parasol”.


2. Grenadier pancerny przekazuje meldunek. Do komunikacji używa słuchawek Dfh.f oraz laryngofonu Kmf b.
Zasięg radiostacji przy komunikacji głosowej wynosi około 12 km.


3. Przekazywanie meldunku za pośrednictwem klucza telegraficznego typu TKP. Dedykowany do Gery, małych rozmiarów klucz może uchodzić za mało wygodny i trudny w użyciu przez łącznościowca z krótkim stażem.
W przypadku komunikacji Alfabetem Morse’a zasięg radiostacji wynosi około 25 km.


4. Radiostacja w ruchu. W tym przypadku widać inny układ antenowy, na który składa się element rurowy z regulacją częstotliwości i giętka antena drutowa o długości 1,5m.
Panel główny jest zamknięty deklem. Poza słuchawkami i laryngofonem grenadier ma na pasie przypięty sterownik (niewidoczny na zdjęciu) do regulacji głośności oraz dostrojenia częstotliwości. Wymienione elementy są podłączone do panelu głównego radiostacji.

5. Obsługa radiostacji w ruchu sprowadza się do operowania przełącznikiem laryngofonu i ewentualnego dostrojenia częstotliwości lub głośności sterownikiem przypiętym na pasie.
Żołnierz ma cały czas dużą swobodę ruchu i możliwość użycia broni.






Inspirowane zdjęciem epokowym, razem z Kolegami z GRH 545. Sperr-Division:

_________________
SRH Partyzant
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
wania56



Dołączył: 21 Sie 2023
Posty: 16
Skąd: Podkarpacie

PostWysłany: Sob Sie 26, 2023 7:49 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Broń pancerna odkąd tylko się pojawiła stanowiła ogromną siłę, której pojedynczy żołnierz praktycznie nie mógł się przeciwstawić. Doraźne środki polegające na użyciu butelek zapalających, granatów, min, ładunków wybuchowych czy umieszczeniu na pancerzu granatu kumulacyjnego nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Doskonałym rozwiązaniem okazał się indywidualny, bezodrzutowy granatnik przeciwpancerny z ładunkiem kumulacyjnym nazwany Panzerfaust – Pancerna pięść.
Pierwsze testowe egzemplarze granatników trafiły na front w połowie 1943 roku a od października ruszyła produkcja masowa, która z czasem ewoluowała w kolejne wersje.
Prostota konstrukcji umożliwiała szybką i masową produkcję a przeszkolenie użytkownika zajmowało parę minut.

1. Panzerfaust 30 Klein.
Nadkalibrowa głowica z ładunkiem kumulacyjnym o średnicy 100mm umieszczona w rurowej wyrzutni z prostym mechanizmem spustowym i celownikiem z blachy tłoczonej.
Teoretyczna przebijalność pancerza ustawionego pionowo wynosiła do 150 mm a zasięg 30 metrów.


2. Granatniki dostarczano z nieuzbrojonymi głowicami w drewnianych skrzyniach, które mieściły 4 sztuki. Żołnierze sami uzbrajali pociski przed walką według instrukcji zamieszczonej na głowicy.


3. Aby uzbroić głowicę należy wyjąć zawleczkę trzymającą ramię celownika i zespół głowicy.

4. Oddzielenie rury wyrzutni i zespołu głowicy.


5. Zespół głowicy - głowica i ogon ze statecznikami. Na głowicy znajduje się instrukcja.


6. Ogon głowicy ma przynitowane metalowe stateczniki z blachy sprężynującej, które stabilizują tor lotu wystrzelonego pocisku.


7. Rozdzielenie/odkręcenie głowicy od ogona.


8. Uzbrojenie głowicy – umieszczenie ładunku pobudzającego kl.Zdlg. 34 a za nim zapalnik Rückstoßzünder FPZ 8001 lub Rückstoßzünder FPZ 8002. Następnie należy skręcić głowicę z ogonem i umieścić w rurze wyrzutni uważając na złożone stateczniki.


9. Obok Panzerfaust’a Klein’a równolegle rozwijano model 30 Gross.
Dzięki zwiększonej ilości materiału wybuchowego w głowicy teoretyczna przebijalność pancerza ustawionego pionowo wzrosła do 200 mm przy zasięgu 30 metrów.


10. Porównanie Panzerfaust’ów Klein i Gross.
Najbardziej widoczna różnica w kalibrach głowic oraz wyrzutni. W Gross’ie zastosowano większy ładunek miotający, tym samym zwiększono kaliber rury wyrzutni. Ramię celownika jest dłuższe i posiada 3 otwory do celowania odpowiadające odległości 20, 30 i 40 metrów.
Zespół głowicy Gross’a nie jest skręcany jak w Klein’ie. Głowica posiada rurową szyjkę wsuniętą w ogon ze statecznikami.
Obok trzydziestek widoczne Panzerfaust’y 60.


11. We wrześniu 1944 rozpoczęto produkcję seryjną Panzerfaust’a 60, który był wersją rozwojową Panzerfaust’a 30 Gross. Zastosowanie większego ładunku miotającego w rurze wyrzutni zwiększyło zasięg do 60 metrów. Szanse trafienia w cel z tej odległości szacowano na około 75 – 80%.
Mocniejszy ładunek wymagał pogrubienia ścianki rury wyrzutni z dwóch do trzech milimetrów. Zastosowano nowy układ spustowo celowniczy składający się z dwóch dźwigni – ramienia celownika i spustu, pod którym znajduje się przesuwny bezpiecznik.


12. Przesunięcie bezpiecznika do pozycji „gotowy do strzału” było możliwe po wyjęciu zawleczki i podniesieniu ramienia celownika.


13. W celu uzbrojenia pocisku oddzielamy głowicę od ogona odciągając zatrzask zabezpieczający głowicę przed wysunięciem się z ogona.


14. W górnej części głowicy widoczny nit celowniczy, który zgrywano z przeziernikami na ramieniu celowniczym. W dolnej części nit współpracujący z zatrzaskiem.


15. Przygotowanie ładunku pobudzającego i zapalnika.


16. Uzbrojenie głowicy – umieszczenie ładunku pobudzającego kl.Zdlg. 34 a za nim zapalnik Rückstoßzünder FPZ 8001 lub Rückstoßzünder FPZ 8002.


17. Wsunięcie głowicy w ogon.


18. Zatrzaśnięcie zabezpieczenia. Ze względu na zastosowanie nita celowniczego pełniło także rolę
zapewniającą osiowość linii celowniczej. Ramię celownika było wyskalowane na odległości 30, 60 i 80 metrów. Dla lepszej widoczności pomalowane białą farbą fluorescencyjną.


19. Założenie zawleczki.


20. Zgrywanie przyrządów celowniczych.


21. Przyjęcie pozycji do strzału. Na końcu rury wyrzutni widać kartonową zatyczkę zabezpieczającą przed dostaniem się wilgoci i zanieczyszczeń do ładunku miotającego wewnątrz rury wyrzutni. Przy wystrzale zatyczka wypadała wypchana strumieniem ognia.

_________________
SRH Partyzant
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
wania56



Dołączył: 21 Sie 2023
Posty: 16
Skąd: Podkarpacie

PostWysłany: Wto Wrz 12, 2023 7:50 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Infantierekarren IF.8 to wojskowy jednoosiowy wózek ręczny wprowadzony do użytku prawdopodobnie pod koniec 1941 roku. Ze względu na możliwości zastosowania określa się go również jako przyczepa. Poza opcją ciągnięcia IF.8 przez żołnierzy można było je podpiąć do motocykla z koszem lub wykorzystać konie oraz psy. Za pomocą specjalnego dyszla wózki można ze sobą łączyć.
Korzystając z uprzejmości zaprzyjaźnionego kolekcjonera mogliśmy dokładnie obejrzeć szczegóły, wykonać pomiary i zbudowaliśmy dwie repliki Infantierekarren IF.8. Detale jednej z nich prezentujemy w niniejszej galerii.
1. Wózek/przyczepa w uproszczeniu jest wykonana z blachy i profili rurowych. Koła są amortyzowane co znacząco wpływa na wygodę użytkowania. Producentem kół jest zakład Kronprinz A.G. oznaczony kodem ckz.


2. Oznaczenia : numer seryjny, data produkcji i Waffenamt .


3. Detale spodu IF.8.


4. W zależności od potrzeb każde koło można było szybko zdemontować dzięki prostemu mechanizmowi z trzpieniem klinującym półoś.


5. Niektóre wersje w końcowym etapie wojny miały montowane niewielkie „błotniki”, które ułatwiały usuwanie błota oblepiającego koła.


6. Wózek posiadał z tyłu niewielkie światło odblaskowe. W tym wypadku udało nam się pozyskać oryginały produkcji Elsassische Maschinenbau A.G., Muhlhausen.


7. Infantierekarren IF.8 użyty do transportu uzbrojenia, ciągnięty przez dwóch żołnierzy. Na tylnej burcie widoczne napisy, odpowiednio:
Masa własna 81,5 kg,
Ładowność 350 kg.


Wóżki podpięte do motocykla:

_________________
SRH Partyzant
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
Sepp



Dołączył: 30 Maj 2011
Posty: 316

PostWysłany: Czw Wrz 14, 2023 12:05 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Świetnie wam wyszły te wózeczki. Mnie też taki chodzi po głowie.
_________________
Lokalny watażka Sepp Knoche



War does not make one great
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
wania56



Dołączył: 21 Sie 2023
Posty: 16
Skąd: Podkarpacie

PostWysłany: Sro Paź 04, 2023 9:08 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Od pewnego czasu zajęliśmy się zgłębieniem tematyki niemieckich min przeciwpiechotnych i przeciwpancernych używanych przez wojska niemieckie w czasie IIWŚ. Temat ciekawy i dotychczas raczej nie ruszany przez rekonstruktorów ze względu na rozmiar i różnorodność. Niemniej jednak staramy się przybliżyć budowę, zastosowanie i sposób działania poszczególnych typów min wykorzystując oryginały jak i własnoręcznie wykonane repliki.

Na początek Schutzenmine 42.
Do momentu rozpoczęcia drugiej wojny światowej armia niemiecka dysponowała zaledwie jednym podstawowym typem miny przeciwpiechotnej S-mine 35. Uzupełnieniem miały być miny pomocnicze (Behelfsmine), które były prostsze i tańsze w produkcji. Początkowo do ich wytwarzania używano ładunków saperskich, głowic granatów trzonkowych oraz dostępnych zapalników tworząc rozmaite pułapki. Wraz z rozwojem konfliktu na wschodzie zapotrzebowanie na miny wzrosło na tyle, że Niemcy zaczęli wdrażać nowe typy min pomocniczych. Pierwszą z nich jest wzorowana na radzieckiej minie przeciwpiechotnej Schutzenmine 42.

1. Mina składała się z impregnowanego drewnianego lub kartonowego pudełka z pokrywą zamocowaną na zawiasie kołkowym zachodzącym na korpus. Miny pakowano w charakterystyczne skrzynki po 20 sztuk.


2. Na wieku skrzynki znajduje się etykieta zawierająca infomacje, że ładunek wybuchowy miny i zapalniki są przenoszone osobno.


3. Otwieranie skrzynki.


4. Wyjęcie min i przygotowanie do uzbrojenia.


5. Ładunek wybuchowy Schumine 42 stanowił trotyl o wadze 200g - Sprengkörper 28.
Uzbrajanie miny zaczyna się od podniesienia pokrywy i umieszenia w korpusie/pudełku kostki trotylu.


6. Przygotowanie zapalnika Z.Z.42 oraz detonatora Sprengkapsel Nr 8. Kostkę należy dosunąć do ścianki z otworem a następnie umieścić w ładunku detonator z zapalnikiem.


7. Wkręcanie zapalnika.


8. Po wkręceniu zapalnika kostkę należy dosunąć do tylnej ścianki korpusu miny. Przez przednią ściankę wystaje jedynie druciana zawleczka zapalnika w pozycji horyzontalnej skierowana do dołu. Aby uzbroić minę wystarczy opuścić pokrywę tak aby jej przednia ścianka oparła się na ramionach zawleczki zapalnika. W momencie nadepnięcia na minę pokrywa naciskając na ramiona zawleczki wyciąga ją, zwalniając napiętą iglicę zapalnika, która pod wpływem sprężyny uderza w spłonkę inicjującą, a ta powoduje zapłon detonatora i wybuch głównego ładunku. Detonacja następuje po naciśnięciu na minę ciężarem około 4-5 kg.


9. Minę można umieścić bezpośrednio na powierzchni np. w trawie. Często malowano je farbą dla lepszego maskowania.


10. Po ustawieniu miny opuszczano pokrywę. Mina jest uzbrojona.


11.


12. Układanie min w gruncie. Częstą praktyką było zastosowanie pułapki utrudniającej rozbrojenie – w dołku, poniżej miejsca w którym znajdowała się zawleczka zapalnika umieszczano kołek, który łączono sznurkiem lub drutem z oczkiem zawleczki zapalnika. W momencie próby wyjęcia miny z dołka zawleczka była wyciągana i następowała detonacja.


13. Uzbrojona mina gotowa do zamaskowania. Schumine 42 układano tyłem (stroną z zawiasem pokrywy) do kierunku, z którego nadejdzie wróg.


14. Maskowanie miny.


15.


16. Minę przykrywa warstwa ziemi, piasku o grubości około 1,5 cm.
Na koniec należy usunąć wszelkie ślady na powierzchni świadczące o przeprowadzeniu minowania.
Obok prostoty i niskich kosztów produkcji dużą zaletą jest brak części metalowych co utrudnia wykrycie. Jedyne elementy metalowe znajdują się w zapalniku.
Do wad można zaliczyć wrażliwość na wodę i co się z tym wiąże krótki okres przydatności miny po jej umieszczeniu w gruncie.

_________________
SRH Partyzant
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
wania56



Dołączył: 21 Sie 2023
Posty: 16
Skąd: Podkarpacie

PostWysłany: Sro Paź 04, 2023 9:25 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Schutzenmine 44 była modyfikacją Schumine 42 pozwalająca na użycie powszechnego w armii niemieckiej zapalnika Z.Z.35, którego sposób aktywacji różnił się od tego w Z.Z.42.
Wiązało się to z wprowadzeniem zmian konstrukcji miny.

1. Podobnie jak w wersji „42” mina składała się z drewnianego pudełka/korpusu z pokrywą na zawiasie kołkowym zachodzącym na korpus. Specyfika działania zapalnika Z.Z. 35 wymagała jednak skośnego ustawienia ścianki czołowej pokrywy.
Miny były dostarczane puste i uzbrajano je bezpośrednio przed minowaniem.


2. Ładunek wybuchowy Schumine 44 stanowił trotyl o wadze 200g - Sprengkörper 28.
Uzbrajanie miny zaczyna się od podniesienia pokrywy i umieszczenia w korpusie/pudełku ładunku.


3. Przygotowanie zapalnika Z.Z. 35 oraz detonatora Sprengkapsel Nr 8. Kostkę trotylu należy dosunąć do ścianki z otworem i następnie umieścić w ładunku detonator z zapalnikiem.


4. Wkręcanie zapalnika.


5. Po umieszczeniu zapalnika kostkę należy przesunąć do tylnej ścianki korpusu miny. Między ładunek i przednią ściankę umieszcza się drewniane klocki oporowe.Przez otwór w przedniej ściance korpusu wystaje iglica zapalnika z zawleczką skierowaną pionowo.


6. Do oczka zawleczki zapalnika przywiązuje się sznurek lub cienki drut, którego koniec przewleka się przez otwór w pokrywie miny.


7. W otworze na końcu iglicy umieszcza się niewielki gwóźdź a następnie opuszcza pokrywę tak aby oparła się na nim. Przed ułożeniem miny należy odkręcić nakrętkę zawleczki zapalnika a następnie umieścić minę w ziemi.


8. Uzbrojenie miny poprzez wyciągnięcie zawleczki. W momencie nadepnięcia na minę ciężarem około 7 kg przednia ścianka pokrywy działając na gwóźdź wysuwa osadę iglicy z zapalnika powodują zwolnienie napiętej iglicy i wybuch.


9. Mina gotowa do zamaskowania. Schumine 44 układano tyłem (stroną z zawiasem pokrywy) do kierunku, z którego nadejdzie wróg.


10. Minę przykrywa warstwa ziemi/piasku o grubości około 1,5 cm. Na koniec należy usunąć wszelkie ślady na powierzchni świadczące o przeprowadzeniu minowania.

_________________
SRH Partyzant
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
wania56



Dołączył: 21 Sie 2023
Posty: 16
Skąd: Podkarpacie

PostWysłany: Sro Paź 04, 2023 9:30 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Schutzenmine 400 to kolejna niemiecka mina przeciwpiechotna zaliczana do grupy min zastępczych (Behelfsmine). Podobnie jak Shumine 42 i 44 w całości została wykonana z impregnowanego drewna. Ładunek wybuchowy stanowi Sprengkorper 28, z tą różnicą że zwiększono jego ilość do dwóch sztuk. Teraz masa ładunku wybuchowego wynosi 400g i w przypadku aktywacji miny szanse ofiary na przeżycie spadają praktycznie do zera.

1. Konstrukcja miny na pierwszy rzut oka przypomina Shumine42 jednak zapalnik w całości znajduje się w środku miny.


1a. Tylna część pokrywy jest zamknięta. Znacznie ogranicza to przedostawanie się ziemi lub piasku do środka miny.


2. Przygotowanie do uzbrojenia.


3. Zastosowano zapalnik Z.Z.42, który przed wkręceniem w ładunek umieszcza się w otworze drewnianego klocka stanowiącego podporę zapalnika. Drugi ładunek Sprengkorper 28 znajduje się w korpusie miny z kanałem detonatora skierowanym do góry.


4. Wkręcanie zapalnika.


5. Ładunek z przykręconym zapalnikiem i podporą umieszcza się w korpusie miny. Zawleczka zapalnika znajduje się w pozycji horyzontalnej i jest skierowana do dołu.


6. Wewnątrz pokrywy widać drewniany element z nacięciem, który współpracuje z zawleczką bezpiecznika, wysuwając ją i powodując tym samym detonację.
W przedniej ściance pokrywy umieszczono dwa gwoździe.
Po opuszczeniu pokrywy grubszy gwóźdź oprze się o górną krawędź ścianki przedniej korpusu, utrzymując element wypychający zawleczkę bezpiecznika tuż nad nią. Do gwoździa przywiązano sznurek umożliwiający jego usunięcie.
Cieńszym gwoździem łączy się pokrywę z przednią ścianką korpusu i w odbezpieczonej minie będzie zapobiegał przypadkowemu opuszczeniu pokrywy np. przez wstrząs.
Wielkość ciężaru pod wpływem którego nastąpi detonacja zależy od „solidności” połączenia gwoździem pokrywy i korpusu. Wynosi od kilku do kilkunastu kilogramów.


7. Po umieszczeniu miny w ziemi można wyciągnąć zabezpieczenie.


8. Uzbrojona Schumine 400 gotowa do zamaskowania.


9. Maskowanie miny.


10. Minę przykrywa warstwa ziemi, piasku o grubości około 1,5 cm.
Na koniec należy usunąć wszelkie ślady na powierzchni świadczące o przeprowadzeniu minowania.

_________________
SRH Partyzant
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
wania56



Dołączył: 21 Sie 2023
Posty: 16
Skąd: Podkarpacie

PostWysłany: Pon Paź 16, 2023 7:22 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

W obliczu rosnącego zapotrzebowania armii niemieckiej na uzbrojenie w okresie drugiej wojny światowej sięgano po rozmaite materiały, które miały ułatwić jego produkcję i przede wszystkim nie generować dużych kosztów. Ciekawym krokiem w tym kierunku było zastosowanie betonu do produkcji korpusów min przeciwpiechotnych oraz granatów. Dla zwiększenia skuteczności min w betonowych korpusach znajdowały się kawałki metalu.
Od połowy 1943 roku rozpoczęto dostarczanie do jednostek liniowych przeciwpiechotnych min betonowych Stockmine 43 zwanych również Betonmine.
1. Stockimne 43 pakowano w drewniane skrzynki mieszczące 6 betonowych korpusów, z których każdy waży około 2 kg. Materiał wybuchowy, zapalniki i drewniane kołki, na których osadzano korpusy min były dostarczane osobno.


2. Widok otwartej skrzynki – poza korpusami min wewnątrz znajdowały się także 4 drewniane szpulki z drutem odciągowym.


3. Stockmine występowała w dwóch wersjach różniących się sposobem wykończenia dolnej części korpusu:
- wykończona ściętym stożkiem z obydwu stron, często określana jako wersja wczesna najczęściej spotykana w kolorze zielonym, rzadziej piaskowym.
- wykończona ściętym stożkiem tylko w górnej części, występowała w odcieniach koloru piaskowego, rzadziej w kolorze zielonym.
Korpusy nie posiadały oznaczeń i ciężko dziś stwierdzić czy sposób wykończenia był charakterystyczny dla danego okresu produkcyjnego czy zakładu, który zajmował się ich wytwarzaniem. Można przypuszczać, że wersja wykończona ściętym stożkiem z obydwu stron miała tendencję do kruszenia się podczas osadzania korpusu na kołku (kotwicy minowej) i dlatego zrezygnowano z tej opcji . Średnica kołka jest minimalnie większa niż kanał na materiał wybuchowy w korpusie miny. Kołek posiada zfazowanie aby korpus był osadzony stabilnie.


4. Minowanie rozpoczyna się od wbicia drewnianego kołka w ziemię, tak aby wystawał ponad poziom gruntu około 15 cm. Jeśli grunt zapewni stabilność minę można osadzić wyżej, pod warunkiem że nie wpłynie to negatywnie na efekt maskowania miny np. w wysokiej trawie, zaroślach.


5. Materiał wybuchowy stanowi Bohrpatrone 28 – saperski ładunek wybuchowy o wadze 100g.


6. Materiał wybuchowy skierowany nalepką kanału dla zapalnika wsuwa się w otwór w dolnej części korpusu miny (otwór o większej średnicy)


7. Mina zostanie uzbrojona w zapalnik Z.Z.42 oraz detonator Sprengkasel Nr. 8.
W tym celu należy przytrzymać palcem ładunek przez otwór w dolnej części korpusu i wkręcić zapalnik z detonatorem.


8. Przykręcanie zapalnika.


9. Uzbrojony korpus zostaje osadzony na wcześniej wbitym kołku. Widać znaczne podobieństwo do radzieckiej miny przeciwpiechotnej POMZ-2, która oprócz zastosowania żeliwnego korpusu jest niemal identyczna z niemiecką Stockmine.


10. Wbicie kołka, do którego zostanie przyczepiony drut odciągowy. Pole rażenia Stockmine wynosi 40 – 45 metrów i należy to uwzględnić podczas minowania. Dla lepszego pokazania zasady działania miny odległość na zdjęciu ma charakter symboliczny.


11. Szpulka z drutem odciągowym.


12. Założenie odciągu rozpoczyna się od przyczepienia drutu do kołka, drzewa lub innej stabilnej podpory.


13. Drugi koniec odciągu zostaje zaczepiony do zawleczki zapalika. Ze względu na niewielką siłe wyzwalającą zapalnik należy zachować ostrożność.


14. Uzbrojona Stockmine. Potknięcie się lub nastąpienie na odciąg spowoduje wyciągnięcie zawleczki i eksplozję miny.


15. Druga wersja Stockmine zostanie uzbrojona w zapalnik Z.Z.35 z detonatorem Sprengkapsel Nr. 8.


16. Po umieszczeniu ładunku Bohrpatrone 28 w korpusie miny zostaje przykręcony zapalnik z detonatorem.


17. Do aktywacji zapalnika Z.Z.35 jest wymagany ruch ciągnący do góry. W tym celu obok osadzonej miny wbito drugi, wyższy kołek stanowiący podporę dla odciągu. Dodatkowo na kołku nabito gwoździe tworzące przelotkę dla drutu odciągowego, które mają zapobiec jego ześlizgnięciu się przy ewentualnym potknięciu ofiary o drut.


18. Stockmine 43 z zapalnikiem Z.Z.35 i odciągiem jednostronnym. Do uzbrojenia wystarczy wyciągnąć zawleczkę zapalnika.


19. Stockimne 43 z zapalnikiem Z.Z.35 i odciągiem dwustronnym. Zastosowano dwa kołki podporowe dla odciągu. W zależności od warunków terenowych zamiast kołków dla odciągu mogą posłużyć odpowiednio ścięte pnie niedużych drzew.


20. Kolejny sposób użycia miny betonowej – korpus uzbrojony w zapalnik Z.Z.42 został przywiązany drutem do drzewa rosnącego obok przeprawy mostowej.


21. Zamiast kołka/palika do osadzenia korpusu zastosowano drewniany korek zapobiegający wysunięciu się ładunku wybuchowego.


22. Drut odciągowy został poprowadzony od elementu konstrukcyjnego mostka lub kołka wbitego w jego pobliżu do zawleczki zapalnika. Potknięcie się lub nastąpienie na odciąg spowoduje wyciągnięcie zawleczki i eksplozję miny.

_________________
SRH Partyzant
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
wania56



Dołączył: 21 Sie 2023
Posty: 16
Skąd: Podkarpacie

PostWysłany: Czw Paź 19, 2023 6:52 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Na dzień dzisiejszy można śledzić naszą działalność również na Facebook'u:
https://www.facebook.com/srh.partyzant

Tymczasem przedstawiamy kolejne miny używane przez Niemców w czasie wojny.

Późną jesienią 1944 roku w przejętych przez Niemców zakładach na terenie okupowanej Francji rozpoczęto produkcję niewielkich min przeciwpiechotnych Behelfsmine A200 oraz S150.

1. Korpusy min wykonano z blaszanej wytłoczki malowanej najczęściej na kolor musztardowy, potocznie nazywane przez żołnierzy „puszką musztardy”. Korpusy min były w fabryce wypełniane materiałem wybuchowym, najczęściej Melinitem (Kwas pikrynowy).


2. Behelsmine A200 zawiera 200g materiału wybuchowego. Wieko jest złączone z korpusem na stałe. W centralnej części widać wkręcony plastikowy/bakelitowy adapter detonatora oraz zapalnika.


3. Uzbrojenie miny rozpoczyna się od umiejscowienia detonatora w jego adapterze i przykręcenia zapalnika. Najczęściej używanym w Behelfsmne A200 typem zapalnika był chemiczny Chemisher Zunder Buck. Pod cienką aluminiową osłonką zawierał proszek oraz szklaną kapsułkę z kwasem. Po zgnieceniu kapsułki kwas reagował z proszkiem dając zapłon działający na detonator. Zapalnik Buck należy chwytać w dolnej części, poniżej karbowania. W przeciwnym razie można łatwo zgnieśc kapsułkę i doprowadzić do zapłonu.
Cechą charakterystyczną Behelsmine A200 jest wystające poza obrys korpusu wieko, które po umieszczeniu w ziemi stabilizuje minę.


4. Trzy sposoby umiejscowienia miny A200:
- w ziemi, gdzie górna część zapalnika jest na równi lub delikatnie poniżej poziomu gruntu. Często nad zapalnik kładziono kawałek niegrubej deski zwiększającej powierzchnię aktywacji zapalnika,
- w ziemi, gdzie zapalnik wystaje ponad poziom gruntu,
- bezpośrednio na powierzchni zamaskowany trawą lub ściółką.
Aktywacja miny następuje po naciśnięciu na zapalnik ciężarem około 7kg.


5. Behelfsmine S150 zawiera 150 gram materiału wybuchowego. Pokrywka jest nałożona na korpus i uszczelniona taśmą. Adapter detonatora i zapalnika znajduje się wewnątrz miny.


6. Uzbrojenie miny w zapalnik chemiczny Buck.


7. S150 i A200 posiadają standardowy gwint umożliwiający instalację innych rodzajów zapalników. W tym wypadku mina zostanie uzbrojona zapalnikiem Hebelzuder używanym powszechnie w minach szklanych Glasmine.


8. Po zainstalowaniu detonatora i zapalnika wystarczy wyjąć druciany pin pełniący rolę bezpiecznika. Naciśnięcie szczytowej części Hebelzunder’a spowoduje ruch ramienia zapalnika i wysunięcie zawleczki. Iglica wewnątrz uderzy w spłonkę działającą na detonator.


9. Mina umieszczona w ziemi.


10. W celu zwiększenia powierzchni aktywacji miny nad zapalnikiem umieszczono deskę, która zostaje zamaskowana niewielką ilością ziemi. Zapalnik Hebelzunder zadziała po naciśnięciu ciężarem 9-12 kg.

_________________
SRH Partyzant
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
wania56



Dołączył: 21 Sie 2023
Posty: 16
Skąd: Podkarpacie

PostWysłany: Czw Paź 26, 2023 2:03 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Początkiem 1945 roku Wehrmacht wprowadził do użytku przeciwpiechotną minę pomocniczą Behelfs-Schützenmine W-1. Korpus miny składał się ze zdobycznego francuskiego granatu moździerzowego 50 mm lub 75 mm, który otrzymał oznaczenie Gr.Wr.03 (f) lub Gr.Wr.37.
Francuski moździerz ze względu na swoje wady nie został przyjęty na wyposażenie wojsk niemieckich natomiast zalegająca do niego amunicja znalazła zastosowanie jako miny przeciwpiechotne, które w obliczu nadchodzącej klęski były na wagę złota.

1. Behelfs-Schützenmine W-1 występowała w dwóch wersjach. Pierwsza to granat moździerzowy pozbawiony ogona z lotkami, który wkopywano w ziemię. Ponad poziomem gruntu znajduje się tylko zapalnik – najczęściej Chemisher Zunder Buck.
Druga wersja osadzona była w betonowej podstawie, która umożliwiała ustawienie miny również na zamarzniętej ziemi. Beton nie zawierał fragmentów metalu co mogłoby zwiększyć ilość odłamków rażących ofiarę.
Materiałem wybuchowym, który wypełniał żeliwny korpus był Melinit w ilości 120 g.


2. Do zastosowania niemieckich zapalników konieczne było umieszczenie adaptera z tworzywa sztucznego. Gwinty zapalników francuskich i niemieckich nie pasowały do siebie.
Mina W-1 zostanie uzbrojona w zapalnik Z.Z.42, który umożliwia aktywację poprzez odciąg.


3. Uzbrojenie miny w zapalnik Z.Z.42 wraz z detonatorem Sprengkapsel Nr 8.


4. Przykręcanie zapalnika.


5. W niedalekiej odległości od miny umieszczono kołek, który następnie został połączony drutem odciągowym z zawleczką zapalnika. Potknięcie się lub nastąpienie na odciąg spowoduje wyciągnięcie zawleczki i eksplozję miny. Pole rażenia Behelfs-Schützenmine W-1w prezentowanej wersji wynosi do 4 metrów i należy to uwzględnić przy zakładaniu odciągu.


6. Uzbrojenie miny w zapalnik chemiczny Chemisher Zunder Buck oraz detonator Sprengkapseln Nr 8.
Pod cienką aluminiową osłonką zawiera proszek oraz szklaną kapsułkę z kwasem. Po zgnieceniu kapsułki kwas reagował z proszkiem dając zapłon działający na detonator.


7. Zapalnik Buck należy chwytać w dolnej części, poniżej karbowania. W przeciwnym razie można łatwo zgnieść kapsułkę i doprowadzić do zapłonu.


8. Podczas kopania dołka na minę ziemię wysypuje się na płachtę namiotową aby nadmiar pozostały po jej umieszczeniu nie zdradził miejsca minowania.


9. Umieszczenie miny w ziemi. Ponad powierzchnią grunty zostanie tylko zapalnik.


10. Przysypanie miny ziemią z zachowaniem ostrożności. Zapalnik chemiczny jest bardzo wrażliwy i nie posiada bezpiecznika.


11. Maskowanie zapalnika.


12. Maskowanie zapalnika.

_________________
SRH Partyzant
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
wania56



Dołączył: 21 Sie 2023
Posty: 16
Skąd: Podkarpacie

PostWysłany: Wto Paź 31, 2023 6:44 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Holzmine 42 to mina przeciwpancerna, która w nomenklaturze niemieckiej była zaliczana do grupy Behelfsmine (miny pomocnicze). Dzięki prostej drewnianej konstrukcji umożliwiała produkcję na masową skalę i przez zapewniła sobie najszersze wykorzystanie na wszystkich frontach.
Według różnych źródeł w latach 1942 – 1944 wyprodukowano między 5-5,5 miliona sztuk Holzmine 42. Pod koniec roku 1944 zakończono produkcję ze względu na coraz większe problemy gospodarki niemieckiej, niedobory drewna i przejścia do produkcji min o kadłubach odpornych na wilgoć i wodę jak Topfmine.

1. Korpus Holzmine 42 jest w całości wykonany z impregnowanego drewna, który często malowano w kolorze szarym, zielonym, ochry lub tylko zabezpieczano bezbarwnym olejem.
Na pokrywie korpusu, która jest zamykana metalowymi haczykami widać dwa drewniane bloczki. Większy pełni rolę aktywującą minę, mniejszy ma zapewnić lepsze osadzenie się najeżdżającego na minę koła lub gąsienicy pojazdu.
Do przenoszenia miny służy chwyt transportowy wykonany z plecionego sznura.


2. Minowanie rozpoczyna się od wykopania odpowiedniej wielkości dołka. Wymiary Holzmine to 33 x 31 x 12 cm. Waga uzbrojonej miny wynosi około 8,5 kg, z czego 5 – 5,5 kg to masa materiału wybuchowego.


3. Holzmine 42 ze zdjętą pokrywą. Obok korpusu widać blok aktywujący minę, który z jednej strony jest pomalowany czerwoną farbą.
W środku korpusu widać 4 przedziały:
- w centralnej części przedział na ładunek inicjujący w postaci trzech kostek Sprengkörper 28,
- po bokach dwa przedziały na główny ładunek wybuchowy, z których każdy mógł być wypełniony dwunastoma sztukami Sprengkörper 28, lub bezpośrednio zalany Amatolem. W przypadku zastosowania Amatolu jak główny ładunek wybuchowy dodatkowa zabezpieczano go warstwą masy bitumicznej,
-czwarty to przedział dla zapalnika Z.Z.42.


4. Po wyjęciu kostek Sprengkörper 28 z przedziału inicjującego jedną z nich uzbraja się w zapalnik Z.Z.42 i detonator Sprengkapel Nr 8.


5. Uzbrojony Sprengkörper 28. Należy zachować ostrożność gdyż zapalnik Z.Z.42 nie posiada zabezpieczeń.


6. Umieszczenie uzbrojonego ładunku inicjującego w korpusie miny.


7. Umieszczenie uzbrojonego ładunku inicjującego w korpusie miny.


8. Widok na przedział zapalnika. Zawleczka zapalnika znajduje się w pozycji horyzontalnej i jest skierowana do dołu. Od strony przedziałów ładunków wybuchowych znajduje się podpora, na której spoczywa blok aktywujący, kiedy mina jest nieuzbrojona.
Na wewnętrznej stronie ściany korpusu przytwierdzono podporę, która znajduje się bezpośrednio nad ramionami zawleczki zapalnika. To na niej będzie opierać się blok aktywujący minę w pozycji uzbrojonej. Nacisk ciężarem o wadze około 200kg na blok aktywujący spowoduje zerwanie podpory, wypchnięcie zawleczki zapalnika i eksplozję miny.


9. Blok aktywujący umieszczony z pozycji uzbrojonej – czerwone oznaczenie na korpusie i bloku zgrywają się i są znakiem, że mina została uzbrojona.


10. Zamocowanie pokrywy korpusu.


11. Umieszczenie miny w dołku. Bok miny pomalowany na czerwono jest skierowany przeciwnie do kierunku, z którego nadjedzie wrogi pojazd.


12. Górna część bloku aktywującego powinna znajdować się nieco poniżej poziomu gruntu.


13. Maskowanie miny.


14. Zamaskowana mina. Holzmine 42 ze względu na brak wodoszczelności oraz wrażliwość drewnianego korpusu na wilgoć nie nadawała się do stosowania na terenach podmokłych lub w okresie wiosennych roztopów. Mogła być również ustawiana na śniegu, gdy głównym założeniem było np. spowolnienie nadciągającego nieprzyjaciela.

_________________
SRH Partyzant
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
wania56



Dołączył: 21 Sie 2023
Posty: 16
Skąd: Podkarpacie

PostWysłany: Pon Lis 06, 2023 7:03 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Topfmine to niemieckie miny przeciwpancerne, których największymi zaletami był brak elementów metalowych oraz łatwość produkcji. W zależności od wersji korpusy min wykonano z mieszaniny masy bitumicznej, trocin, pyłu węglowego oraz z impregnowanej sklejki. Produkcję pierwszej wersji rozpoczęto początkiem 1944 roku.

0. Topfmine 4531 w wersji „A” wykonano z mieszaniny smoły, miazgi drzewnej oraz kartonu. Niektóre źródła wskazują również mieszaninę bituminu, pyłu węglowego i trocin.
Mina waży 9kg, z czego 6 kg to masa materiału wybuchowego Pentrytu. Do przenoszenia służy uchwyt z impregnowanego, prasowanego kartonu.


1. Na części naciskowej miny umieszczono oznaczenia. Topfmine w wersji „A” w przeciwieństwie do pozostałych wersji charakteryzowała się wodoszczelnością i zwiększoną odpornością na warunki atmosferyczne. Mogła być stosowana na terenach podmokłych czy też w okresie wzmożonych opadów.


2. Minowanie rozpoczyna się o wykopania dołka, w którym będzie umieszczona mina. Ziemię wysypuje się na płachtę namiotową by po zasypaniu uzbrojonej miny resztki nie zdradziły miejsca minowania.


3. Na spodzie miny, w centralnej części znajduje się szklany dekiel mieszczący zespół inicjujący. Dekiel posiada gniazdo dla dodatkowego zapalnika.
Uzbrojenie miny rozpoczyna się od odkręcenia szklanego dekla.


4. Na spodzie miny umieszczono uchwyt do przenoszenia, przykręcony do korpusu szklanymi śrubami. Po przeciwległej stronie znajduje się szklana śruba, która zamyka kanał do napełniania korpusu miny materiałem wybuchowym.
Po odkręceniu dekla uzbrajano minę w dedykowany zapalnik Topfminezunder SF1. Zapalnik składa się ze szklanego korpusu, który wewnątrz zawiera dwie kapsułki umieszczone na celulozowym krążku. W górnej części korpusu zapalnika umieszczono szklany korek, który pod naciskiem zgniata kapsułki powodując reakcję odczynników i zapłon. W dolnej części zapalnika znajduje się przykręcany plastikowy adapter detonatora.
Uzbrojony w detonator zapalnik wkręca się w drewniany korpus mieszczący ładunek inicjujący. Zespół inicjujący składający się z zapalnika, korpusu z ładunkiem inicjującym i szklanym deklem jest wkręcany w korpus miny. Wodoszczelność zapewnia gumowa uszczelka między szklanym deklem a korpusem.


5. Umieszczenie Topfmine 4531A w ziemi, mina powinna mieć zapewnioną stabilność.


6. Maskowanie miny ziemią. Grubość warstwy przykrywającej część naciskową nie powinna przekraczać 5 centymetrów.
Nadmiar ziemi pozostały na płachcie namiotowej zostanie rozsypany w innym miejscu.
Detonacja miny nastąpi po nacisku ciężarem o wadze ponad 150 kg.
Topfmine 4531 była niewykrywalna przez ówczesne alianckie wykrywacze min. Niemcy zastosowali innowacyjny sposób na odzyskanie/wykrywanie Topfmine, który przedstawiliśmy w publikacji o Topfmine „C”.

_________________
SRH Partyzant
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
wania56



Dołączył: 21 Sie 2023
Posty: 16
Skąd: Podkarpacie

PostWysłany: Czw Lis 09, 2023 6:04 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

1. Topfmine 4531 w wersji „C” wykonano z impregnowanych kawałków sklejki połączonych ze sobą klejem do drewna. Niektóre źródła wskazują również karton lub szeroko rozumiany Presstoff.
Mina waży 9kg, z czego 6 kg to masa materiału wybuchowego Pentrytu. Do przenoszenia służy uchwyt z impregnowanego, prasowanego kartonu.
Produkcją Topfmine 4531C zajmował się zakład Metallwarenfabrik Halver, Peter Wilhelm Haurand GmbH / Halver w mieście Westfalen. Brak informacji o całkowitej liczbie wyprodukowanych sztuk.


2. Minowanie rozpoczyna się o wykopania dołka, w którym będzie umieszczona mina. Ziemię umieszcza się na płachcie namiotowej by po zasypaniu uzbrojonej miny resztki nie zdradziły miejsca minowania.


3. Na spodzie miny umieszczono uchwyt do przenoszenia przykręcony do korpusu szklanymi śrubami. Po przeciwległej stronie znajduje się szklana śruba, która zamyka kanał do napełniania korpusu miny materiałem wybuchowym. W centralnej części widoczny szklany dekiel mieszczący zespół inicjujący. Dekiel posiada gniazdo dla dodatkowego zapalnika.


4. Uzbrojenie miny rozpoczyna się od odkręcenia szklanego dekla.


5. Po odkręceniu dekla uzbrajano minę w dedykowany zapalnik Topfminezunder SF1. Zapalnik składa się ze szklanego korpusu, który wewnątrz zawiera dwie kapsułki umieszczone na celulozowym krążku. W górnej części korpusu zapalnika umieszczono szklany korek, który pod naciskiem zgniata kapsułki powodując reakcję odczynników i zapłon. W dolnej części zapalnika znajduje się przykręcany plastikowy adapter detonatora.


6. Uzbrojony w detonator zapalnik wkręca się w drewniany korpus mieszczący ładunek inicjujący. Zespół inicjujący składający się z zapalnika, korpusu z ładunkiem inicjującym i szklanym deklem jest wkręcany w korpus miny. Wodoszczelność zapewnia gumowa uszczelka między szklanym deklem a korpusem.


7. Umieszczenie Topfmine 4531C w ziemi.


8. Umieszczenie Topfmine 4531C w ziemi – mina powinna mieć zapewnioną stabilność.


9. Topfmine 4531 była niewykrywalna przez ówczesne alianckie wykrywacze min. Niemcy zastosowali innowacyjny sposób na odzyskanie/wykrywanie Topfmine. Jak podają niektóre źródła, na terenach które określano jako potencjalne do odzyskania miny znaczono poprzez umieszczenie na korpusie płóciennego woreczka z piaskiem zwanym „Tarnsand”.
„Tarnsand” zawiera pierwiastek Thor, który ma właściwości promieniotwórcze. Niemiecki wykrywacz min Stuttgart 43, który w uproszczeniu działa na zasadzie licznika Geigera był w stanie wykryć Topfmine.


10. Maskowanie miny ziemią. Nadmiar ziemi pozostały na płachcie namiotowej należy rozsypać w innym miejscu.
Detonacja miny nastąpi po nacisku ciężarem o wadze ponad 150 kg.

_________________
SRH Partyzant
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
Sepp



Dołączył: 30 Maj 2011
Posty: 316

PostWysłany: Sob Lis 11, 2023 7:06 am    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Szacunek za wiedzę.
_________________
Lokalny watażka Sepp Knoche



War does not make one great
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
wania56



Dołączył: 21 Sie 2023
Posty: 16
Skąd: Podkarpacie

PostWysłany: Sob Lis 25, 2023 8:11 pm    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

Jäämiina m / 41 to fińska mina podlodowa przeznaczona do minowania akwenów wodnych, które w okresie zimowym, po zamarznięciu mogły umożliwiać wrogim jednostkom przeprawę po ich powierzchni.
W 1942 roku Niemcy rozpoczęli testy fińskich min podlodowych, które uzyskały dobrą ocenę wartości bojowych. Niedługo później podjęto decyzję o produkcji własnej miny podlodowej pod nazwą Flascheneismine 42, która w zasadzie była kopią fińskiej Jäämiina m / 41.
Miny podlodowe posiadały jednak znaczące ograniczenie – były przeznaczone od użycia tylko w zimie i kiedy pokrywa lodowa akwenu wodnego była gruba na tyle, żeby umożliwić przeprawę po jej powierzchni. Tym samym Flascheneismine 42 przez większość czasu zalegały bezużyteczne w magazynach, co spowodowało próby niestandardowego ich zastosowania.
Od 1944 roku Niemcy stosowali Flascheneismine 42 jako lądowe miny przeciw piechocie oraz nieopancerzonym pojazdom.

1. Korpus miny stanowi szklana butelka mieszcząca wewnątrz około 2 - 2,5 kg materiału wybuchowego – Donarit’u. Stosunkowo duża ilość materiału wybuchowego zapewnia dużą siłę rażenia i umożliwia uszkodzenie lub zniszczenie nieopancerzonych pojazdów.


2. Minowanie rozpoczyna się od wykopania dołka.


3. Flascheneismine 42 zostanie uzbrojona w zapalnik S.Mi.Z.35 z detonatorem Sprengkapsel nr 8 powszechnie używany w Schrapnellmine 35.


4. Uzbrojona mina. Zapalnik z detonatorem osadzono w gnieździe znajdującym się w aluminiowej zakrętce zamykającej szklany korpus. Dodatkowe uszczelnienie zapewnia gumowa nakładka obwiązana sznurkiem poniżej zakrętki korpusu.


5. Umieszczenie miny w dołku.


6. Głębokość osadzenia miny powinna być taka aby „wąsy” zapalnika znajdowały się na równi z powierzchnią gruntu bądź nieznacznie ponad nim. Żołnierz sprawdza czy głębokość jest odpowiednia wykorzystując łopatkę.


7. Zasypywanie miny.


8. Zasypywanie miny c.d.


9. Gdy korpus został przysypany należy ostrożnie usunąć pin/bezpiecznik zapalnika.


10. Mina jest uzbrojona.


11. Należy zachować szczególną ostrożność podczas dalszego maskowania miny.


12. Zamaskowana Flascheneismine 42.


13. Uzbrojenie Flascheneismine 42 w zapalnik Z.Z.42 z odciągiem.


14. Przykręcenie zapalnika z detonatorem.


15. Uzbrojona mina. Ze względu na brak bezpiecznika w zapalniku Z.Z.42 należy zachować szczególną ostrożność.


16. Korpus miny częściowo umieszczono we wcześniej wykopanym dołku i zasypano zapewniając stabilność.


17. Do wbitego w ziemię kołka przyczepia się koniec odciągu, którym zostanie połączony z zawleczką zapalnika.


18. Łączenie odciągu z zawleczką zapalnika.


19. Uzbrojoną Flascheneismine 42 należy zamaskować.


20. Do zamaskowania miny użyto niewielkich kęp trawy.


21. Kolejny sposób zastosowania Flascheneismine 42.
Minę uzbrojono w zapalnik Z.Z.42 i wkopano w ziemię pod skosem. Aktywacja miny nastąpi po nastąpieniu na deskę położoną przed zapalnikiem. Deska naciskowa została również zamaskowana ziemią/piaskiem.


22. Na desce wykonano nacięcie, które współpracuje z zawleczką zapalnika. Naciśnięcie deski spowoduje wypchnięcie zawleczki zapalnika i detonację miny.





Nie kończymy tematu Flascheneismine 42, w niedalekiej przyszłości, jeśli tylko pogoda dopisze przedstawimy jej pierwotne zastosowanie.

_________________
SRH Partyzant
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum ---=== Forum GRH Panzer-Lehr ===--- Strona Główna -> Rekonstrukcja historyczna - informacje praktyczne -> Zaprezentujcie swoje grupy! Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Idź do strony 1, 2  Następny
Strona 1 z 2
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Możesz dodawać załączniki na tym forum
Możesz ściągać pliki na tym forum