---=== Forum GRH Panzer-Lehr ===---

wania56 · Dołączył: 21 Sie 2023 Posty: 3 Skąd: Podkarpacie

Widoczny obecnie w mediach społecznościowych trend do kasowania stron grup rekonstrukcyjnych, sprawia, że czas wrócić do starych miejsc dla publikacji swojej działalności. Tym samym w niniejszym temacie chciałbym zamieszczać wpisy przedstawiające działalność SRH Partyzant ze Stalowej Woli.
Nasza działalność w znacznej mierze skupia się na wykonywaniu replik wyposażenia i uzbrojenia oraz ich wykorzystaniu w rekonstrukcji historycznej i w celach edukacyjnych.

Na początek przybliżymy temat radiostacji plecakowej Torn Fu G wykorzystywanej między innymi przez grenadierów pancernych Wehrmacht’u. W tym celu wykonaliśmy dwie funkcjonalne repliki.

W 1942 roku na wyposażenie wojsk niemieckich wprowadzono radiostację plecakową Torn. Fu. g zwanej „Gerą”.
Ważąca 18 kg, stosunkowo niewielkich rozmiarów radiostacja była używana głównie przez grenadierów pancernych do komunikacji z pojazdami dowodzenia, czołgami, transporterami opancerzonymi oraz innymi. Porównując Gerę do starszych urządzeń ważących 21,5 – 23 kg i wymagających do obsługi dwóch żołnierzy dawała operatorowi dużą swobodę i względną wygodę w użytkowaniu. Na zdjęciach z epoki widać, że te zalety docenili także spadochroniarze niemieccy.
Torn. Fu. g umożliwia komunikację głosową oraz za pośrednictwem Alfabetu Morse’a.
Można jej używać w trybie stacjonarnym lub w ruchu. W zależności od tego montowano odpowiedni zestaw antenowy.

1. Radiostacja przygotowana do pracy w trybie stacjonarnym.
Widać układ antenowy składający się kolejno z:
- podstawy anteny wpiętej w gniazdo antenowe,
- element rurowy z regulacją częstotliwości,
- 3 maszty/paliki antenowe,
- antena typy „parasol”.

2. Grenadier pancerny przekazuje meldunek. Do komunikacji używa słuchawek Dfh.f oraz laryngofonu Kmf b.
Zasięg radiostacji przy komunikacji głosowej wynosi około 12 km.

3. Przekazywanie meldunku za pośrednictwem klucza telegraficznego typu TKP. Dedykowany do Gery, małych rozmiarów klucz może uchodzić za mało wygodny i trudny w użyciu przez łącznościowca z krótkim stażem.
W przypadku komunikacji Alfabetem Morse’a zasięg radiostacji wynosi około 25 km.

4. Radiostacja w ruchu. W tym przypadku widać inny układ antenowy, na który składa się element rurowy z regulacją częstotliwości i giętka antena drutowa o długości 1,5m.
Panel główny jest zamknięty deklem. Poza słuchawkami i laryngofonem grenadier ma na pasie przypięty sterownik (niewidoczny na zdjęciu) do regulacji głośności oraz dostrojenia częstotliwości. Wymienione elementy są podłączone do panelu głównego radiostacji.

5. Obsługa radiostacji w ruchu sprowadza się do operowania przełącznikiem laryngofonu i ewentualnego dostrojenia częstotliwości lub głośności sterownikiem przypiętym na pasie.
Żołnierz ma cały czas dużą swobodę ruchu i możliwość użycia broni.

Inspirowane zdjęciem epokowym, razem z Kolegami z GRH 545. Sperr-Division:

wania56 · Dołączył: 21 Sie 2023 Posty: 3 Skąd: Podkarpacie

Broń pancerna odkąd tylko się pojawiła stanowiła ogromną siłę, której pojedynczy żołnierz praktycznie nie mógł się przeciwstawić. Doraźne środki polegające na użyciu butelek zapalających, granatów, min, ładunków wybuchowych czy umieszczeniu na pancerzu granatu kumulacyjnego nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Doskonałym rozwiązaniem okazał się indywidualny, bezodrzutowy granatnik przeciwpancerny z ładunkiem kumulacyjnym nazwany Panzerfaust – Pancerna pięść.
Pierwsze testowe egzemplarze granatników trafiły na front w połowie 1943 roku a od października ruszyła produkcja masowa, która z czasem ewoluowała w kolejne wersje.
Prostota konstrukcji umożliwiała szybką i masową produkcję a przeszkolenie użytkownika zajmowało parę minut.

1. Panzerfaust 30 Klein.
Nadkalibrowa głowica z ładunkiem kumulacyjnym o średnicy 100mm umieszczona w rurowej wyrzutni z prostym mechanizmem spustowym i celownikiem z blachy tłoczonej.
Teoretyczna przebijalność pancerza ustawionego pionowo wynosiła do 150 mm a zasięg 30 metrów.

2. Granatniki dostarczano z nieuzbrojonymi głowicami w drewnianych skrzyniach, które mieściły 4 sztuki. Żołnierze sami uzbrajali pociski przed walką według instrukcji zamieszczonej na głowicy.

3. Aby uzbroić głowicę należy wyjąć zawleczkę trzymającą ramię celownika i zespół głowicy.

4. Oddzielenie rury wyrzutni i zespołu głowicy.

5. Zespół głowicy - głowica i ogon ze statecznikami. Na głowicy znajduje się instrukcja.

6. Ogon głowicy ma przynitowane metalowe stateczniki z blachy sprężynującej, które stabilizują tor lotu wystrzelonego pocisku.

7. Rozdzielenie/odkręcenie głowicy od ogona.

8. Uzbrojenie głowicy – umieszczenie ładunku pobudzającego kl.Zdlg. 34 a za nim zapalnik Rückstoßzünder FPZ 8001 lub Rückstoßzünder FPZ 8002. Następnie należy skręcić głowicę z ogonem i umieścić w rurze wyrzutni uważając na złożone stateczniki.

9. Obok Panzerfaust’a Klein’a równolegle rozwijano model 30 Gross.
Dzięki zwiększonej ilości materiału wybuchowego w głowicy teoretyczna przebijalność pancerza ustawionego pionowo wzrosła do 200 mm przy zasięgu 30 metrów.

10. Porównanie Panzerfaust’ów Klein i Gross.
Najbardziej widoczna różnica w kalibrach głowic oraz wyrzutni. W Gross’ie zastosowano większy ładunek miotający, tym samym zwiększono kaliber rury wyrzutni. Ramię celownika jest dłuższe i posiada 3 otwory do celowania odpowiadające odległości 20, 30 i 40 metrów.
Zespół głowicy Gross’a nie jest skręcany jak w Klein’ie. Głowica posiada rurową szyjkę wsuniętą w ogon ze statecznikami.
Obok trzydziestek widoczne Panzerfaust’y 60.

11. We wrześniu 1944 rozpoczęto produkcję seryjną Panzerfaust’a 60, który był wersją rozwojową Panzerfaust’a 30 Gross. Zastosowanie większego ładunku miotającego w rurze wyrzutni zwiększyło zasięg do 60 metrów. Szanse trafienia w cel z tej odległości szacowano na około 75 – 80%.
Mocniejszy ładunek wymagał pogrubienia ścianki rury wyrzutni z dwóch do trzech milimetrów. Zastosowano nowy układ spustowo celowniczy składający się z dwóch dźwigni – ramienia celownika i spustu, pod którym znajduje się przesuwny bezpiecznik.

12. Przesunięcie bezpiecznika do pozycji „gotowy do strzału” było możliwe po wyjęciu zawleczki i podniesieniu ramienia celownika.

13. W celu uzbrojenia pocisku oddzielamy głowicę od ogona odciągając zatrzask zabezpieczający głowicę przed wysunięciem się z ogona.

14. W górnej części głowicy widoczny nit celowniczy, który zgrywano z przeziernikami na ramieniu celowniczym. W dolnej części nit współpracujący z zatrzaskiem.

15. Przygotowanie ładunku pobudzającego i zapalnika.

16. Uzbrojenie głowicy – umieszczenie ładunku pobudzającego kl.Zdlg. 34 a za nim zapalnik Rückstoßzünder FPZ 8001 lub Rückstoßzünder FPZ 8002.

17. Wsunięcie głowicy w ogon.

18. Zatrzaśnięcie zabezpieczenia. Ze względu na zastosowanie nita celowniczego pełniło także rolę
zapewniającą osiowość linii celowniczej. Ramię celownika było wyskalowane na odległości 30, 60 i 80 metrów. Dla lepszej widoczności pomalowane białą farbą fluorescencyjną.

19. Założenie zawleczki.

20. Zgrywanie przyrządów celowniczych.

21. Przyjęcie pozycji do strzału. Na końcu rury wyrzutni widać kartonową zatyczkę zabezpieczającą przed dostaniem się wilgoci i zanieczyszczeń do ładunku miotającego wewnątrz rury wyrzutni. Przy wystrzale zatyczka wypadała wypchana strumieniem ognia.

wania56 · Dołączył: 21 Sie 2023 Posty: 3 Skąd: Podkarpacie

Infantierekarren IF.8 to wojskowy jednoosiowy wózek ręczny wprowadzony do użytku prawdopodobnie pod koniec 1941 roku. Ze względu na możliwości zastosowania określa się go również jako przyczepa. Poza opcją ciągnięcia IF.8 przez żołnierzy można było je podpiąć do motocykla z koszem lub wykorzystać konie oraz psy. Za pomocą specjalnego dyszla wózki można ze sobą łączyć.
Korzystając z uprzejmości zaprzyjaźnionego kolekcjonera mogliśmy dokładnie obejrzeć szczegóły, wykonać pomiary i zbudowaliśmy dwie repliki Infantierekarren IF.8. Detale jednej z nich prezentujemy w niniejszej galerii.
1. Wózek/przyczepa w uproszczeniu jest wykonana z blachy i profili rurowych. Koła są amortyzowane co znacząco wpływa na wygodę użytkowania. Producentem kół jest zakład Kronprinz A.G. oznaczony kodem ckz.

2. Oznaczenia : numer seryjny, data produkcji i Waffenamt .

3. Detale spodu IF.8.

4. W zależności od potrzeb każde koło można było szybko zdemontować dzięki prostemu mechanizmowi z trzpieniem klinującym półoś.

5. Niektóre wersje w końcowym etapie wojny miały montowane niewielkie „błotniki”, które ułatwiały usuwanie błota oblepiającego koła.

6. Wózek posiadał z tyłu niewielkie światło odblaskowe. W tym wypadku udało nam się pozyskać oryginały produkcji Elsassische Maschinenbau A.G., Muhlhausen.

7. Infantierekarren IF.8 użyty do transportu uzbrojenia, ciągnięty przez dwóch żołnierzy. Na tylnej burcie widoczne napisy, odpowiednio:
Masa własna 81,5 kg,
Ładowność 350 kg.

Wóżki podpięte do motocykla:

Sepp · Dołączył: 30 Maj 2011 Posty: 315

Świetnie wam wyszły te wózeczki. Mnie też taki chodzi po głowie.